TESTIMONY Night

To say that We were BLESSED in 2011 is a huge understatement.

1.  2011 brought a lot of FIRSTs in our family.

• FIRST Wedding Aniversary
• Caleb's FIRST Birthday
• And our FIRST Place finish in this year's Pinoy Expats/OFW Blog Awards (PEBA) - OFW Blogger Division.

2.  Who says that there is an ongoing downturn in global economies?  We don't know and we refuse to believe.  Because in 2011, we received salary increment --- TWICE!

3.  Have you ever tried getting someone from the Philippines on a visit or tourist visa without any job offer?  If you do, then you know how painstakingly difficult it is.  We've done it THREE-times though, with THREE-weeks gap in between.  Now our siblings, Rachel, Rose and Arleen are certified Abu Dhabi yuppies and an addition to the growing Every Nation family.

4.  From FOUR sticks per day to zero.  From Day 1 to Day 36.  Everyday is indeed a struggle.  But on the other hand, everyday is now a Cigarette-FREE-Day for me.  And FYI, my wife is loving my new SMOKELESS scent.  Truly, we can do ALL things through Christ who strengthens us.

5.  So for ALL that YOU have done LORD, a BIG high-FIVE to YOU!

* A transcript of  MC  Family's TESTIMONY for

Every Nation Abu Dhabi's Night of Testimony. *   

     

At sorry naman kung nag-uumingles ako. 

May mga poreynjers po kasi.

A MORE BLESSED 2012 to EVERYBODY!!

NGASAB Training

Ang hirap gumawa ng intro kaya sasabihin ko na lang na galing ako ng Safety Training for 3 consecutive days. 

Sobrang nakakaantok yung trainor.  As in.  At---ang---bagal---nyang---mag---salita!  Kulang na lang e hiwain ko yung braso ko, at patakan ng lemon (wala kasing kalamansi sa Mid East), dahil sa mala-ibong-Adarnang arrive nya.  

Oo, yung boses nya, kaya kang gawing bato.  Batong humihilik.  Ganon katindi ang powers.

Pero dahil matindi pa rin naman ang kagustuhan kong matuto, pinilit ko talagang magfocus sa mga sinasabi nya.  Kahit ga-balde na ang linuluha ko sa kakahikab.  May kalso na ng toothpick ang talukap ng mga mata ko sa kakahikab.  At kahit halos mawarak na ang makipot kong labi sa kakahikab pa rin.

Sino ba naman ang hindi hihikabin?  Bukod sa bagal magsalita, lagi pang nakaupo.  Tamad much?

Ayun sya sa harapan, kita nyo ba?

  

Bawi na lang sa pagkain.

Sa 2nd Day naman ay nagulat ako.  May BIBO-Moment pala.  Pinagpartner-partner kami at sinabihang pag-aralan ang manipestong binigay sa amin, tapos ay ipi-present sa harap.  WHAT? 

Ang  mga  BIBO Kids.  Parang United Nations lang.

Syempre alangan namang hindi ko itayo ang bandera ng Pilipinas.  E nag-i-isa lang akong Pinoy don.  Kaya nung time na namin nung partner ko, nagTAGALOG ako. 

Natahimik silang lahat.  Di nila ko maintidihan.  They need an interpreter daw.  Sabi ko, no need. I can be my own interpreter. 

Eksena di ba?  Yun e kung nangyari talaga.  

Syempre hindi ko ginawa yon.  Basta I explained everything sa pinaka-simpleng paraang alam ko.  Swak naman kasi there was a moment na natahimik silang lahat.  No kidding.  As in.  Nadama kong tumigil silang lahat, nanahimik at nakinig sa akin.

Yun lang, wala akong proof.  Pero I hope that you'd believe me, that I made our Country proud.     

   

 

Yung 3rd Day naman e kasama ko na ang Mrs ko.  First time ko syang nakasamang magtraining sa labas.  Syempre no dull moment.  At dahil medyo forte talaga ng trabaho ko ang Safety, I let them claim all the glory.  Basta sinuportahan ko ang mga ka-groupies sa ano mang tanong ng trainor at mga activities.  Wagi naman kami ng mga pamigay na chocolates. 

So ano ba ang Moral Lesson ng Blog ko today? 

Na wag na wag na wag nyo kaming iimbitahan sa mga kainan. 

Dahil kaya naming lumafang kahit walang inuman.

Salamat sa NGASAB Training.

PAMASKO sa mga OFWs

from  PEBA Website

Tawag ng marami sa amin ay mga Bagong Bayani.  Dahil daw mas pinili naming umalis sa sariling bayan para makipagsapalaran sa ibang bansa. 

Na may mabigat na dibdib.  Malayo sa aming pamilya.  Sumusugal.  Nagba-baka-sakali.  Nagpipikit-mata.  Walang kasiguraduhan.  

Kung TOTOO kaming bayani, bakit kailangan nyong gawin sa amin ITO?  Mula premium na binabayaran sa Philhealth na Php900, gustong gawin Php2400?

Sana man lang, malinaw sa amin ang rason.  Sana man lang, kami talaga ang makikinabang.  Sana, ang pera sa bansang aming pinagta-trabahuhan ay parang kalat na maaaring pulutin lang.  At sana, sa mga pagkakataong ganito, pwede kaming humingi ng dagdag na sahod, mula sa aming mga amo, para mapaltan ang perang gustong kuhanin sa amin ng gobyerno. 

Pero ano ang sasabihin namin sa kanila?

AKO:  Pwede po bang humingi ng umento sa sahod? 
AMO:  For what? 
AKO:  Kasi po, gusto ng aming gobyernong bigyan kami ng mas magandang benepisyong pangkalusugan. 
AMO:  But why are they getting it from you?  Besides, is your Philhealth valid here?  And is it any better than the Health Insurance we are providing you?
AKO:  Hindi po. 

Ang totoo nga po, dagdag na pahirap lamang ito: mula sa pagbabayad ng premium, mahabang pila sa pagbabayad sa mga embahada o sa POEA, masusungit na kawani ng gobyerno, at hanggang sa pagkuha ng karampatang benepisyo sa panahong kailangan na ito (na aabutin ng ilang buwan bago maaprubahan).  Hindi nga rin po namin maintindihan, kung bakit gusto na nilang ipatupad ang bagong Memorandum na ito, nang hindi man lang kami kinukonsulta. 

Bukas naman po kami para makinig.  Siguro para sa amin talaga ito.  Siguro maganda talaga ang motibo ng ating gobyerno.  

But is it ever too much, and just a waste of time, to take some time explaining this to us?

This is in support to the call of Mr. PETE RAHON,

Chairman of Pinoy Expats/OFW Blog Awards (PEBA),

regarding the Philhealth Issue besetting all OFWs. 

BURJ Mission

Nag-date kami ni Mrs last Thursday night.  Matagal-tagal na rin kasi kaming walang gala.  Huling nood pa namin e Harry Potter 7 Part 2.  Mga ilang buwan din kaming nagtorrent for the latest movies.  Medyo nagtipid kami dahil kinuha nga namin ang aming 3 siblings from Pinas.  At ngayong meron na silang trabaho, medyo nakakahinga na kami ng mas maluwag.  Mas relaxed na.

Habang nanonood kami, bigla akong nagkaroon ng flashback.  Flashback nung 1st time kong nanood ng sine sa UAE.  Medyo na-praning lang ba ko noon.  Biruin mo naman, sa kadiliman ng sinehan, biglang may lumitaw na naka-full-white robe!  Kala ko white lady.  Gusto ko na sanang sumigaw at tumakbo palabas.  Later na-realize ko, nasa Mid East nga pala ko.  At kumusta naman, ang white lady may bigote at balbas?

Haba ng pasakalye no.  Actually, ang gusto ko lang sabihin e nanood kami ng Mission Impossible: Ghost Protocol.  At naka-relate lang dahil may mga scenes don ng Burj Khalifa  (World's Tallest Building). 

Biruin nyo, si Tom Cruise, nag-aadik sa pag-scale ng building?  Kulang na lang e sapot.  Pwede na syang pumalit kay Spiderman.

from Google

from Google

Tapos, gusto ko lang i-post ang mga photos ko nung gala ko dati sa Dubai.

  

Burj Khalifa

Dubai Metro - Burj Khalifa Station

Eto naman yung pinaka-recent with the siblings nung pinasyal namin sila.

Sobrang lapit namin kasi.
Umuulan pa.

McAIM.

Kitam.  Architectural wonder talaga ang Burj Khalifa.  It's a sight to behold even from afar or from an arm's reach.  Kaya kung gusto nyo ring ma-experience ito at mamangha sa mga stunts, nood na ng Mission Impossible. 

Sulit pwamis! 

BATIBOT

Ako ay kapitbahay, kapitbahay nyo.
Laging handang, tumulong sa inyo.
Kilala nyo ako, kilala nyo ako;
Ako'y isa sa kapitbahay, kapitbahay ninyo.

Ako ay kapitbahay, laging handa;
Laging handang, tumulong sa inyo.
Kilala nyo ako, kilala nyo ako
Ako'y isa sa kapitbahay, kapitbahay ninyo. 

Kung habang binabasa mo ang nasa itaas, at bigla ka na lang napabirit ng kanta, napangiti at naalala sina Pong Pagong, Kiko Matsing, Ate Shienna at Kuya Bodjie, aba'y walang pag-aalinlangan, isa ka rin sa napakaraming nag-BATIBOT nung kabataan mo.

Kung sa kabilang banda nama'y oblivious ka sa mga pinagsasabi ko, marahil isa ka sa mga fetus pa lang nung panahong yon.  O di kaya'y nagti-Teach-Me-How-To-Dougie pa lang ang mga magulang mo sa Obando, upang mabiyayaan na sila ng cutey-cuteyng anak sa katauhan mo. 

Kung hindi mo pa rin ako maintindihan (Oo, IKAW na ang BAGETS!), for your sake, at sa kapakanan ng ibang ka-batch ko (memory gap?), ang kanta sa itaas ay gamit sa isa sa mga segments sa programang BATIBOT.  Ito ang segment kung saan kailangang mahulaan ng mga manoood ang hanapbuhay o trabaho na isinasalarawan sa episode na yon. 

Meron din bang premyong 1 TB Western Portable Hard Drive + 1 Singapore Shirt sa portion na ito ng Batibot?  WALA. 

Kaya dadako na tayo sa tunay na dahilan kung bakit may pakanta-kanta pa ko sa umpisa:  Alam nyo ba kung ano ang hanapbuhay ko?

Ako ay nagta-trabaho sa isang kumpanyang sumusuporta sa pagdi-drill ng petrolyo o langis.  Kami ang nagpo-provide ng mga drilling fluid chemicals, engineering equipment at service manpower sa ilan sa mga pangunahing oil drillers sa Gitnang Silangan at ilang bahagi ng Africa. 

At sa araw-araw na ginawa ni BRO, ito ang mga ginagawa ko sa laboratoryo:

1. Magtimbang ng mga rekado with accurate precision.  Bawal magkamali.  Dapat tandaang mga kemikal ang tinitimbang.  At onteng pagkakamali lang ay maaaring magresulta ng fireworks display sa lugar-trabahuhan.

Analytical Balance

2.   Paghalu-haluin ang mga rekado na parang gumagawa lang ng shakes.  Wag iinumin.  Paalala, kemikal ang hinahalo.   

Multimixer

 3.  Pagtapos haluin, kailangang alamin kung tama ba ang lapot ng ginawang formula.  Di pwedeng sobrang lapot, o sobrang labnaw, dahil maaari itong maging sanhi ng pagka-stuck ng drill sa butas.  Paalala muli, hindi ito shakes.

Rheometer

4.  Sunod ay kailangan namang malaman ang mud weight ng formula.  (Opo, ang larawan sa ibaba ay hindi po seesaw.)  Nakakaapekto rin ito sa drilling dahil anumang bagay na ipinapasok natin sa drilling hole ay dapat muling lumabas.  Kung mabigat masyado ang formula, hindi na nito kakayaning ilabas ang mga cuttings (mga rock formations at drilling fluids) na mula sa ilalim ng lupa.

Kung inyo pong matatandaan, according sa ating Science Class, ang petrolyo ay produkto ng natabunang flora at fauna milyon-milyong taon na ang nakakaraan.  Kaya isipin nyo na lang kung gaano katigas ang lupang kailangang i-drill.  At kung gaano kapanganib dahil sa mga gases na produkto naman ng mga nabulok na flora at fauna milyon-milyong taon na ang nakakaraan. 

Idagdag mo pa na may mga pagkakataon na ang drilling ay nagaganap sa gitna ng karagatan (offshore).  Syempre, mapanganib na nga magdrill tapos ang tatalunan mo pa e dagat.  E paano kung may emergency?  Good luck na lang kung biglang mag-hello si Jaws sa yo.    

So ano ang point ko?  Na muli, ang larawan sa ibaba ay hindi seesaw.  Yun lang yon actually, medyo napahaba lang ang paliwanag ko hehe.

Mud Balance

5.  Test naman tungkol sa filtration control ang susunod.  Dapat malaman ang kakayanan ng formula na makapag-imbak ng fluids.  Tandaan na ano mang fluids na maiiwan sa butas ay maaaring magdulot ng permanenteng damage sa hole at sa kalikasang nakapalibot.  Kaya dapat very minimal lamang ang fluids na maiiwan. 

API Filter Press

6.  Last but not the least, kuhanin ang pH.  Dapat ang formulang ginawa ay hindi acidic.  Kung acidic ang timpla, maaari itong maging sanhi ng pangangalawang ng pang-drill.  E sobrang mahal nito.   (Opportunity na rin para bumati sa celebrant haha.)

Ang boring no, hay? 

Actually, isa pa lang ito sa napakaraming proseso sa pagdi-drill ng langis.  Hindi pa kasama dyan ang pagri-refine ng petrolyo, para maging kerosene, gasolina, lubricants, asphalt, etc., sa prosesong ang tawag naman ay fractional distillation.     

Ocia, tama na ang paliwanagan dahil ako'y pagod na. 

At ngayon, kaya nyo na bang hulahan kung Ano ang Trabaho ng Kapitbahay Nyo?

* * * Ito ang aking lahok sa MADUGONG Patimpalak ni GASOLINE DUDE. * * *

PEBA 2011 - AKO Na!

Masama bang aminin na sobrang saya ko? 

Na napatalon ako ng paulit-ulit (habang lagpas-tenga ang ngiti), nakipagkamay at bumeso sa mga kapatid, at yinakap si misis ng walang kasing higpit (habang tumatalon pa rin). 

Dahil kulang pa ang aking pagmu-multi-task noong mga oras na yon, nagthought bubble naman ako: YES, lumi-level na ako kina  Jim Paredes (2008), Noslen Santiago (2009) at  Danilo Jacob (2010). . .  Richard Macarubbo (2011), naks. 

AKO na!  it's ME already!

Tapos, either mapapaltan na ang aking cellphone, o kaya'y, meron na kaming bagong flatscreen TV, yey!

Pagtawag ko kay Inay, sabi nya wala daw cellphone o flatscreen TV.  Maling-akala pala.  Mga raffle items lang pala ang mga yon.  Pero ang mahalaga, wagi daw kami, kaya yahoo pa rin! 

AKO pa rin!  It's ME still! 

Sa lahat ng bumubuo ng PEBA, maraming salamat po sa dalawang parangal na iginawad nyo sa akin (1st Place - OFW Blogger Division at 3rd Place - NOKIA Essay/Blog Writing Contest).  Ang totoo, natakot ako.  Baka kasi hindi pa handa ang mga hurado sa paraan ko ng pag-atake sa paksa.  Hindi kasi ako magaling sa mga highfalutin words.  Pati na rin sa mala-baul na tagalog.  Tapos, kung hindi nyo napanood ang ilan lang sa mga na-quote kong pelikula o programa sa TV, paniguradong hindi na kayo makaka-relate sa mensahe ng isinulat ko.

Sa lahat ng mga BLOGGERS na lumahok sa taong ito.  Binasa ko po ang bawat entry nyo, at damang-dama ko po ang PUSO sa bawat salitang binitawan nyo.  Congratulations at sana, ma-meet ko kayong lahat in the future!   

Sa lahat ng aking kapamilya, kapuso, kapatid, kaibigan, kabalitaan, kakampi, kakosa at ka-bagang, maraming salamat po.  Thank you sa inyong pagbabasa, pagcomment, pag-like, pag-share ng link at pagboto.  Isang malaking utang na loob ito na aking tatanawin sa buong buhay ko.  Promise.

Sa aking INAY.  Alam kong sanay ka nang umakyat ng entablado pero hindi ko kinaya ang pagkaway-kaway mo.  Suma-Shamcey Supsup lang?  Kulang na lang, tsunami walk.



1st PLACE - OFW BLOGGER DIVISION
Shamcey  MAMA Tsup-Tsup



3rd PLACE - NOKIA Essay/Blog Writing Contest
Grabbed from Pete Rahon of PEBA

Sa aking irog na si AIMEE.  My PRECIOUS.  You COMPLETE me.  You JUMP, I JUMP, remember?  Salamat sa suporta at pagproof-read ng aking mga entries.  Salamat din sa walang sawang pag-ibig sa akin.  Warts and all.

Sa iyo CALEB.  The LATTER will be greater than the rest!  Receive!

Sa lahat ng mga OFWs.  Especially sa aking dalawang kapatid, na sina Rachel at Rose, at pati na kay Itay.  Sana ibahin na natin ang style.  Given na kasi na mahirap maging OFW.  At nung pumirma ka ng kontrata, automatic na pumirma ka na rin sa lahat ng sakrispisyo, hirap, at kung anu-ano pang mala-MMK na moments na mangyayari sa yo.  

Tandaan mo lang na Ang mundo ay isang malaking Quiapo, maraming snatcher, maaagawan ka, lumaban ka. 

Kaya focus lang.  Steady lang sa goal.  Never forget what you came there for.  Mag-IPON.  Maging positibo sa lahat ng bagay.  Being positive is not just a state of mind.  It is FAITH.  That as you continue to put your trust in the Lord, He will give you the BEST future that He promised.

At kay BRO, na naging dati ring overseas worker and expat, To YOU Be the Glory and Honor Forever! 

* * * hitting-two-birds-with-one-stone * * *

Ito rin ang napili kong lahok bilang suporta sa PAKONTES ni GILLBOARD.

Shake, Rattle & BARGE

La Luz Beach Resort ang aming Happy Beach.  Dito kasi nabuo ang lahat: ang muling pagtibok ng aming mga puso, ang unang day-trip lamyerda with Caleb at ang unang overnight excursion, muli, with Caleb.    

Ang Muling Pagtibok ng Aming mga Puso

"Dinaan nya ko sa dahas.  Nagpaubaya naman ako. 
Anong magagawa ko?  Gusto ko rin naman." 

Yinaya nya kong lumangoy patungo sa barge.  Gusto nya raw tumalon.  Samahan ko daw sya.  E sobrang lalim don.  As in kasya ata ang Burj Khalifa sa lalim.  Tiim-bagang na lang akong sumunod.  Nagpa-ubaya.

Pagdating ng barge, don na nya isinakatuparan ang maitim nyang balak:  nagtatalon nang naka-intertwine ang aming mga daliri; at sa tuwing pag-ahon nama'y hahanapin syang muli para ipanhik sa barge. 

Paulit-ulit naming ginawa yon.  Inabuso nya ako!



Ang BARGE.



Sa eksenang yon, bumalik ang malisya, alaala ng kahapon at nung kami'y college pa.  Biruin mo yon, may pag-ibig pa pala!  Kaya after 2 years, itinuloy na namin ang saya. 

Ang Unang Day-Trip with Caleb

"Muntik nang tumawag sa Bantay Bata 163 ang mga nakarinig; dahil sa
sobrang lakas na palahaw mula sa dalampasigan."   

Literal na dinala namin ang buong bahay sa unang Day-Trip namin with Caleb.  Sinigurado naming lahat ng pangangailangan nya ay abot-kamay.  Lalo na, na ang resort ay lubhang malayo sa syudad.  Walang lugar sa pagkakamali.  Lahat dapat planado.

Sa resort, matapos ma-ayos ang lahat.  Tumungo na kami sa dalampasigan.  Naglaro-laro na kami sa tubig.  Nung una ay walang kasing saya ngunit maya-maya'y, ayun na.  Umiiyak na sya.  Hindi lang basta iyak ha, nagwawala na ang Bida.

Anong nagawa naming mali?

Ayun, isang eureka moment, hindi pala dapat binibigla ang bagets.  Dapat hayaan munang mag-adapt.  Eto ang natuklasan namin pagkagaling nya ng tulog.  Dahil nung sumubok muli kami, eto na ang naging eksena:

Ang Unang Overnight Excursion with Caleb

"Parang andaming nagbago.  Sa loob lang ng isang kisap-mata." 

Muli kaming bumalik nung Hulyo sa lugar na yon.  Ganung-ganon pa rin.  Parang, nung huli kaming andoon.  Pero si Caleb, eto na sya:

Sabi nila, tayo raw ang gumagawa ng sarili nating kapalaran.  Kung ganon, pano kaya kung hindi kami naakit ng mapanghalinang BARGE?

Siguro, hindi kami ngayon ganito kasaya!  



Ang BARGE at aming PAMILYA.



EB sa UAE

Tulad ng EB namin, na talagang madalian at straight to the point, nais ko pong ipakilala sa inyo ang mga butihing blagera't blagero sa kalakhang UAE:


IYA ng When She Cries... She Writes.

Sa totoo lang, akala ko, emo girl si Iya.  Yung tipong makikipag-EB nga pero lagi namang nakatunganga/nakatingin sa kawalan o kaya e gugustuhin na lang kitilin ang kanyang buhay dahil sa ka-emo-han nya. 

Sa totoo ulit, binalak kong magbaon ng tissue, kasi ang akala ko, tipong MMK UAE Edition ang magiging usapan namin sa araw na yon.  Nagdalawang-isip nga ko kung pupunta ba talaga ko o hindi.  Ano ba naman ang ii-expect ko kay Iya, gayong pati pakontes nya ay tungkol sa patak ng luha, hagulhol, pighati at kung anu-ano pang kalungkutan sa mundo.

Pero mali pala ko.

  

Pati tuloy KAMI, nahawa.

 

ROMMEL ng One Acre of Diamond

Isa pa sa mga sikat na blogger na nakilala ko nung araw na yon ay si Rommel.  Sabi pa ni Iya, Project Manager si Rommel sa isang construction company.  Pagkasabi ni Iya nito, bigla akong nagkaroon ng lighbulb moment.  Ayus, meron nang manlilibre! 

Kung ang maraming taong kilala ko e may BUSILAK na puso, ang kay Rommel naman, DIAMANTE.  Hindi dahil sa ubod ng tigas ng puso nya, bagkus ay dahil sa dami nyang datung haha.  True to his name, inilibre nya kami sa Sbarro (pati na rin sa taxi papuntang Al Wadha Mall) at sya pa ang aming official photographer, gamit ang kanyang pamatay na Nikon DLSR. 

He is a man of few words pero dama mo ang kanyang kabaitan.  Hihirit ng onte pero most of the times ay nakikinig lang.  Sabagay, bakit naman sya mag-aaksaya ng panahon, gayong nasa harapan nya ang isang pretty at dalawang gwapong 'subjects'. 

Kaya ayun, kinodakan nya na lang kami ng kinodakan.  Kami naman, pose lang ng pose (kahit ayaw namin at napilitan lang). 

Si Rommel na ang inspired! 

SHERWIN of Mokong

Ika nga nya sa EB blog nya, sya ang VIP.  Oo, dahil sya ang pinakahuling dumating sa aming apat.  Pagbigyan na.  Tutal, balita ko, sya naman ang taya sa susunod naming labas, nyaha.

Si Mokong ang pinakamakisig sa amin.  Ikaw ba naman ang sumakay sa libreng ride na ito:   

Pakaway-kaway pa sya dito.

Dito TISOY na sya.

Hahaha.  

Sa maikling panahong nagkasama kami, pakiramdam ko, matagal na kaming magkakakilala.  Instant yung closeness.  Wala ng arte-arte.  Hindi na kailangang magpa-cute.  What you see is what you get. 

DUGUAN moment kaya siguro seryoso sila.

Kaya kung sa susunod at mamarapatin muling makasama ko ang tatlong to, aba walang dalawang-isip at makiki-EB ulit ako.  Lalo na kung LIBRE ulit!

DiamondR, Mokong, Iya_Khin at McRICH

   

At kami ang bumubuo ng... 

UAE U-Bloggers!

PEBA Award's Night

Hala, December na, PEBA Award's Night na.  Ang halos isang taong anticipation, sa Dec. 9, mabibigyan na ng TULDOK.  Hay, scaredy. 

Sana pumasok man lang sa Top TEN ang OFW Blog Entry ko.  Kakahiya kasi kay Inay na dadayo pa from Batangas para umatend.  Pati na rin sa kung sino man ang mahahatak nya.  Sana may consolation prizes man lang sa Nokia Essay/Blogging Contest.  Matindi kasi pangangailangan ko sa bagong cellphone na touch screen.  O kahit sa Any Blogger, Anywhere, kahit sana paano, makatyamba.  Para maka-akyat man lang ng stage si Inay.  Sayang naman ang effot at dyaporms nya. 

Hay ulit.  At isa pang hay.

Pero if given the chance, sobrang gustong-gusto ko sana talagang maka-aatend sa Gabi ng Parangal.  Alam nyo kung bakit?  Eto:

1. Masama bang mangarap, na kahit sa isang gabi sa buong buhay ko, e mag-astang ta-artits ako?  Gusto kong maranasan kung ano bang feeling lumakad sa red carpet, kodakan ng mga photographers at ma-interview para sa TV/radyo/podcast/slum book.

2. Gusto kong mag-suit o kaya mag-barong at maging at my BESTEST.  Tapos ini-name drop ko rin kung sino ang gumawa ng suot ko.  Is that Patis Tesoro?  No, it just smells like patis but it's actually from Ikaw-Na-ang-Dyaporms Tailoring from our nearby kanto.  Is your wallet LV?  No, it's Seiko, ang wallet na maswerte.  And it's the reason I won tonight.  Di ba so astig, so ta-artits.

3. Kung sakaling manalo --- mag-aktong hindi ini-expect pero may Acceptance Speech na isinulat sa Joy 2-ply Bathroom Tissue.  Baka kasi may makaligtaan. Baka may magalit pag hindi napasalamatan.  Alam mo naman sa showbiz.         

Pero sa totoo lang, eto talaga ang mga major reasons ko:

1. Gusto kong ma-meet ang lahat ng mga bloggers na sumali especially ang mga OFWs.  Damang-dama kasi sa mga entries nila, ang kanilang mga pinagdadaanan.  Sobrang gagaling nila at gusto ko silang saluduhan with matching mwah-mwah-tsup-tsup.  Saka kasi baka makakuha ng pasalubong haha.   

2. Ialay ang oras na yon sa aking pamilya (MCs, REPs & DANAs), mga kaibigan (ka-FB, ka-Multiply, ka-EN, ka-JCHGM, ka-work) at sa lahat ng sumuporta (nagcomment, nag-like at bumoto, at sa mga hindi bumoto, kilala ko kayo!).

3. Magpasalamat kay Bro na sa maliit na kakayanan ko, ginamit nya akong maging boses ng magandang plano nya sa bawat OFW.  Na kung magsisikap lang talaga tayo, magpo-focus sa ating goals, hindi magpapaapekto sa lahat ng negativities, mas lalong mapapabilis ang ating pag-asenso. 

Kaya sa lahat ng bumubuo ng PEBA, maraming-maraming salamat po!  At sana next year, may FREE 2-way ticket na haha.

OTEP yey

Wala ng fanfare o ano pang te-arts, basta BOTO ko goes to OTEP para sa 2011 Philippine Blog Awards!

Dahil sya ang perpektong ehemplo ng mga tulad naming nangangarap.

Dahil isa syang munting boses na dapat nang marinig ng lahat.

Eto na ang panahon mo.

CONGRATS OTEP!

YOSI Break

Eksena sa bahay nung ika-18th birthday ko.

ME:  Ma may sasabihin ako sa yo.  (Lub-dub, Lub-dub.)

MA:  Ano yon?

ME:  Alam mo Ma si Alfred nagyoyosi na.  Si Jason nagyoyosi na rin.  (Sila yung mga close friends ko na kilala sa bahay.)

MA:  E ikaw?

ME:  Nagyoyosi na rin! (Medyo alert mode baka mabigwasan.)

MA:  Well, choice mo yan.  Just be responsible.

ME:  (Buntong-hininga with matching malaking YES!)  I will Ma!

Kaya yon, ligal akong magyosi sa bahay simula pa nung 18 yrs old ako.  Mas minabuti kong magpaalam ng maayos kasi ayoko ng patago-tago.  Dyahe kasi yung nagyoyosi ka na nga tapos magsisinungaling ka pa.  Doble kasalanan hehe.

Ngayon, habang ginagawa ko tong blog ko, kinom-pute ko kung gano na ba karaming yosi ang nahithit ko sa buong buhay ko:

Age: 19  25  33 years old

Total No. of Yosi Years Since Legalization:  33-18 = 15 years

Total No. of Days in a Year:  365.25 days   
Average No. of Yosi per Day:  4 sticks
Total No. of Yosi Consumption Since Birth:  21, 915 sticks, wapak!

Imagine, 21915 piraso ng yosi na pala ang nahithit-buga ko sa bunganga ko.  E estimate lang yan.  Syempre may mga times na mas adik ka sa yosi lalo na pag malamig o kaya pagkatapos ng masarap na kain o kaya dyumijerbaks o kaya umiinom o kaya e bored ka lang. 

Kaya sobrang happy ko lang na nasa ika-7 na araw na kong YOSI-FREE, woot!

At dahil usapang pang-HEALTH na rin naman ang topic, at puro old gala photos pa lang ang napo-post ko dito, share ko lang ang mga photos sa gala/trabaho ko kahapon (fresh na fresh yey).   

Health & Safety Seminar sponsored by TOTAL.

Breakfast.

The other Pinoy in the seminar, Eduard.

Lunch.

Sweets!

With Indonesian Operations Mngr., Nokke.

 
Sobrang natutuwa lang ako na tuloy-tuloy pa rin ang YOSI-FREE Project ko.  Feeling ko lang, sobrang bango ko lang lately, hihi, at nadagdagan ng million years ang pwede ko pang i-stay sa mundo. 

Para to sa mga mahal ko: McAIM & McCALE (& McNAO).

At para din sa yo to McRICH!