Kindergarten hanggang 4th year hiskul --- public. Pero sa sudden twist ng tadhana, naiba ang kapalaran ko. Nagkaroon ata ng milagro. Nananaginip ba ako? Himala.
Sa wakas, hindi na nagtipid si Inay. Sa wakas, hindi ko na kailangan tumabling o kumandirit papuntang school. Magdyi-jeep na ko. Tapos LRT. At pwede rin mag-bus. Sa wakas, magkakaroon na rin ako ng ibang mundo. Bagong syudad na mapupuntahan. Mai-explore. Tatanawin araw-araw. Na magiging pangalawang tahanan ko sa susunod na 5 taon. At higit sa lahat, sa wakas, tataas na rin ang baon ko!
This is it! This is really is it, is it (pahiram po Tanging Inang Ai Ai) --- PRIVATE!
Wala naman palang gaanong pagkakaiba.
Pagkakaiba lang siguro, nagbayad ako ng mas malaki sa college dahil sa established na ang school na pinag-aralan ko. Dahil siguro antique na ang building. Pati teachers, antiques na. More students, more fun. More students, more energy. More energy, mas happy. Yun siguro ang basehan.
Kunsabagay, kung ang artista nga may talent fee. Syempre ang school di naman dapat magpahuli. Syempre meron naman silang, tuition fee. Ganon talaga. Lahat ng bagay sa mundo ngayon, may bayad.
Pero sabi nga ng kakilala ko nung college. Sa isang nugget of gold na natutuhan ko sa kanya. Kuntil-butil na kaalaman na hanggang ngayon hindi ko malimutan. Ang sabi nya: "It is better to endure the hardships of education than to suffer the consequences of ignorance."
Tumpak sya. Korek with smiley. Meron pang star. Kaya sige na nga, e di magbayad.
Pero pasalamat talaga ako kay Lord. Biniyayaan nya ko ng scholarships (with S, pero hanggang 1st year college lang. Nung 2nd-5th year, isa na lang natira hihi). Bunga siguro ng pagpupunyagi mula kindergarten hanggang hiskul --- sa mga gabing nagpupuyat para makagawa ng assignments (at manood ng TV), research sa iba't ibang educational institutions (at gala sa Ayala) at sa mga di-mabilang na pagsusunog ng kilay sa araw-araw (at pagtambay sa mga bahay ng mga kaibigan araw-araw).
Ewan ko ba. Nung panahon ata namin nagsimulang gawing negosyo ang iskwelahan. Kami ata kasi ang batch sa history ng school namin na nagsimulang mag-increase ang TF every year. Bakit kami pa ang inabutan. Andaya naman ng mga previous batches. Malas ata.
Pero ako hindi minalas. Scholar e. Kahit tumaas o bumaba ang TF, covered. Kaya nga Lord, thank you ha. Ambait mo talaga sa akin. Simula noon. Hanggang ngayon. Ambait mo talaga :)
Di na ko magke-kwento tungkol sa buhay-college ko. Ang masasabi ko lang, madami akong natutunan. May mga mabuti. Yung iba, hindi ganon kabuti. Lahat siguro experience. Part of growing up. Kabuuan ng kung ano ako ngayon.
Ewan ko, kahit nga lola ko natakot baka hindi raw ako makatapos. Feeling kasi nila nag-iba ako. Hindi naman. Nagmature siguro. Nag-broaden ang pananaw. Pero isa pa rin ang goal. Yun e ang makatapos. So after 5 years, ayun na. Graduate na.
Swerte ba ko na makatapos ng pagka-Inhinyero Kemiko kahit pakiramdam ko ay parang naglaro lang ako nung college? Abnormal ba ko na parang halos lahat na lang ng classmates ko kinakabahan samantalang ako hindi?
Ewan ko pero nung panahong yon, confident ako. Alam ko makakatapos ako. Magma-martsa ako sa PICC. Kakanta ako ng Mapua Alma Mater song. Kahit hindi ko talaga saulo ang tono. Ihahagis ko rin ang toga ko. Tapos hahanapin kung saan napunta. Magkakaroon ako ng diploma. Tapos ipapaskil ng Nanay ko sa dingding ng bahay namin. 5 years of college --- walang labis, walang kulang.
Pero ito ang alam ko. Hindi ako swerte. I am more than swerte. I am BLESSED. And I had, FAITH!
No comments:
Post a Comment
Alam mo bang ang KOMENTO mo ang POWER ko?